دو در سه

سلام

جمعه شب نشستم و یه پست جدید نوشتم. یه پست با سه تا اپیزود.

طولانی شد، و می تونستم هر اپیزود رو جدا منتشر کنم، اما دلم نیومد تیکه پاره اش کنم.

خوب! بفرمایید؛ دکمه ی فوروارد – خورجین گمشده – Majestic

دکمه ی فوروارد

افطاری های ماه رمضان برای ما (دوستان دوره دبیرستان) یه لطف دیگه ای داره. همه، هر جور شده سعی می کنن حضور داشته باشن، تا دوباره همدیگر رو ببینیم و تجدید خاطره کنیم.

چهارشنبه دو هفته قبل مهمان احسان و حسین بودیم. محمد حسین اومد دنبال من و با هم رفتیم و درست سر ساعت رسیدیم. خیلی جالب بود 3-4 ماشین با هم رسیدیم و تو کوچه جلو در همه وایستادن سلام علیک و احوال پرسی. بعد از 10-15 دقیقه بالاخره رفتیم تو.

بعد از شام نیم ساعت – سه ربعی دور هم بودیم و بعدش نخود نخود هر کی رود خانه خود.

من سوار ماشین محمد شدم. (که خونمون نزدیک همه.) اول رفتیم ته شهرک غرب علی رو انداختیم در خونه ش. بعد رفتیم آزادی تا مصطفی از اونجا بره خونه. اومدیم آریاشهر، رفیق علی رو (یکی از دوستای دانشگاه ش بود،) پیاده کردیم.

من به محمد گفتم دور بزن بریم بابا رحیم بستنی بزنیم. گفت پایه ام. رفتیم یه دور هم ستارخان رو چرخیدیم و با بستنی و آب انار برگشتیم.

اما حالا هدف از این همه چرخیدن و اینو بنداز اینجا اونو ببر اونجا چی بود ؟

محمد بعد از عمری موسیقی فیلم گلادیاتور گوش کردن، رفته بود "شب، سکوت، کویر" استاد شجریان رو خریده بود. ما این همه این ور اون ور رفتیم که این نوار هی بخونه جلو بره تا به ترانه ی زیبا ی "بارون" برسه.

بارون

ببار ای بارون ببار

با دلُم گریه کن خون ببار

در شبای تیره چون زلف یار

بهر لیلی چو مجنون ببار

                                    ای بارون

دلا خون شو، خون ببار

بر کوه و دشت و هامون ببار

به سرخی لبای سرخ یار

به یاد عاشقای این دیار

به داغ عاشقای بی مزار

                                    ای بارون

ببار ای ابر بهار

با دلم به هوای زلف یار

داد و بیداد از این روزگار

ماهُ دادن به شب های تار

                                    ای بارون

ببار ای بارون ببار

با دلُم گریه کن خون ببار

در شبای تیره چون زلف یار

بهر لیلی چو مجنون ببار

                                    ای بارون

شاعر علی معلم – با اجرای حضرت شجریان

ترانه ی بارون – از آلبوم شب سکوت کویر

خورجین گمشده

چهارشنبه هفته قبل خونه رامین برای افطار مهمان بودیم. من کارهام طول کشید و اذان گفته بود که راه افتادم.

زنگ زدم آژانس، یه پراید سبز تیره با یه راننده ی جوون اومد. راننده پسر باحالی بود. تخته گاز می رفت. تو راه نوار ابی گذاشته بود. من یا داشتم با موبایل صحبت می کردم یا داشتم تابلو خیابون ها رو می خوندم که مسیر رو درست بریم (البته خود راننده قشنگ مسیر رو می شناخت،) خلاصه این که خیلی حواسم به آهنگ نبود، فقط یه جایی یه بانوی شرقی شنیدم.

خلاصه 20 دقیقه بعد اذان رسیدم. آقای زکی زاده استاد زبان مون تو دوره ی پیش دانشگاهی مهمون مون بودند. بعد از سه سال و نیم حضور ایشون تو مراسم افطاری مون خیلی لذت بخش و شیرین بود.

پنجشنبه بعد از دیدن سریال "زیر زمین" نشسته بودم تو هال که یهو تو ذهنم اومد که : ... قلب این عاشق

هر چی تلاش کردم شعرش یادم بیاد، نشد. اومدم تو گوگل سرچ کردم، دیدم چند تا اومده "خورجین قلب این عاشق". به نظرم بی ربط اومد ولی رفتم یکی از نتایج رو دیدم.

همون شعری بود که دیروز تو ماشین شنیده بودم (البته من فقط واژه ی بانوی شرقی از اون ترانه تو ذهنم مونده بود.)

ببین ای بانوی شرقی ای مثل گریه صمیمی
همه هر چی دارم اینجاست، تو این خورجین قدیمی
خورجینی که حتی تو خواب، از تنم جدا نمی شه
مثل اسم و سرنوشتم دنبالم بوده همیشه

بانوی شرقی من ، ای غنی تر از شقایق
مال تو ارزونی تو ، خورجین قلب این عاشق

توی این خورجین کهنه شعر عاشقانه دارم
برای تو و به اسمت یک کتاب ترانه دارم
یه سبد گل دارم اما ، گل شرم و گل خواهش
تنی از عاطفه سیراب ، تنی تشنه ی نوازش
بانوی شرقی من ، ای غنی تر از شقایق
مال تو ارزونی تو ، خورجین قلب این عاشق

این بوی غریب راه نیست ، بوی آشنای عشقه
تپش قلب زمین نیست ، این صدا صدای عشقه
اسم تو داغی شرمه ، تو فضای سرد خورجین
خواستن تو یه ستاره ست پشت این ابرای سنگین
خورجینم اگه قدیمی ، اگه بی رنگه و پاره
برای تو اگه حتی ارزش بردن نداره
واسه من بود و نبوده ، هر چی که دارم همینه
خورجینی که قلب این عاشقترین مرد زمینه

شعر ایرج جنتی عطائی – با اجرای ابی

ترانه ی خورجین – از آلبوم شب زده

Majestic

امشب نشسته بودم تو اتاق الهه. الهه داشت مشخ (نیش) می نوشت و حسابی هم رو اعصاب مامان اسکی می رفت. (کپی داداششه این دختر، بی دقت به معنای تمام. – من هم تو دوران دبستان خیلی بی دقت بودم.)

همین طوری نشسته بودم که بهو یه رعد و برق زد. (البته قبل صداش ما دیدیمش.)

گذشت. من پاشدم رفتم دوش گرفتم. ساعت 12:30 نصف شب بود که رفتم حیاط لباس پهن کنم.

یه ماه سفید خوشگل با کلی ابرهای تپل ناز، پر بارون. دوست داشتم همین طور بشینم و نگاه کنم.

این ابرهای کوچولوی شیطون هی می دویدن جلوی ماه. می خواستن خودی نشون بدن. تمام تلاششون این بود که ماه رو پوشیده نگه دارن. اما گردش روزگار نمی ذاشت و این کوچولوها رو کنار می زد.

ابرهای گنده تر انگار می دونستن که رئیس کیه. خیلی منظم و پر ابهت کنار وایستاده بودن تا رئیس از وسطشون رد شه و از شون سان ببینه.

...

الان دو ساعته که نشستم و منتظرم ببینم که کی رئیس آسمون فرمان جنگ می ده تا جنگ سفید و سیاه راه بیوفته. شیپور جنگ زده شه و خون ابرهای سیاه ریخته شه... و دوباره فردا صبح پرچم هفت رنگ سفیدها به نشانه ی پیروزی وسط آسمون کشیده شه.